Yağmurun sözlük manası; Gökyüzünde su buharının yoğunlaşması ile oluşan ve yeryüzüne tabii su olarak düşen yağış, bereket ve rahmet.

Bereket de; bolluk, çokluk, feyiz, Cenab-ı Hakk’ın lütf-u ihsanı;  yağmur, uğurluluk, meymenet ve saadet anlamında…

Rahmet ise; merhamet etmek, şefkat etmek, ihsan etmek, esirgemektir.  mecazi manası ise yağmurdur.

İşte yağmur; Cenab-ı Allah’ın her şeyi içine almış,  kuşatmış, istila etmiş sonu olmayan  bir rahmetidir ki; mesela anaların yavrusuna şefkati işte bu rahmet deryasından bir katredir.

Mevla yüz parça rahmet yaratmış, bir tanesini yere indirmiştir ve bununla insanlar,  diğer canlılar birbirlerine merhamet  ederler, kuşların, vahşi hayvanların, diğer canlıların yavrularına acıması merhamet etmesi de bundandır.

Yaratanın dünyayı hayata elverişli bir hale getirmesi, yağmur yüklü bulutlardan rahmet yağdırması iledir, insanlar için hububat, sebze, meyve; hayvanlar için yonca  çayır diz boyu ipek gibi mütenevvi otlar meralar bitirmesi de O’nun  rahmetindendir.

Gökten su indirip onunla ölümünden sonra yeri dirilttiği yağmurla; daneler bitkiler, sarmaşlaşmış  bağlar ve bahçeler bitirir meydana çıkarır. Hiçbir gün ve gece yoktur ki yağmur yağmasın  mümkün değil, gökten iner Allah-u Teala onu istediği tarafa yöneltir.

Anadolu’da yağmurun ne demek olduğunu herkes bilir, yağmur yağmazsa eğer; kimi üzülür ne yapsın, arar bekler dua eder, yağmur ister. Çocuklar kalabalık onlar evde sokakta dışarıda konuşulanlardan yağmurun bir nimet rahmet  olduğunu anlamışlardır,  Yakın geçmişte her çocuk sokakta evinin önünde, kız çocukları evde avluda yaşıtları ile oynarlardı; bu sırada güneş çekilir hava kararırsa yağmuru gözlerler, damlalar düşmeye başlayınca heyecanlanırlar, sokaktakiler yerlere küllenir yuvarlanırlar,  ıslanıncaya kadar sevinç çığlıkları atarak oynarlar, evlere duyuyurlar sonra yağış hızlanınca bir kenara çekilir, ağız ağıza verirler; 

“Bahçede çamur, teknede hamur, ver Allah’ım yağmur, gani gani ver” diye çığrışırlardı. 

İlkbaharda nisan ayında yağmur yağdığında, evlerin damlarındaki oluklar işleyince, kimi elinde bir su kabı veya tencere ile oluklardan nisan suyu doldurur. Bunu şifa ilaç, bereket bilirler, içerler, saklarlar ve ikram ederlerdi.

Kuraklık olursa, yağmur yağmazsa  eğer, Allah çiftçinin, köylünün, şehirlinin yüzüne bakmazsa, bunlar bahçeyi tarlayı  nasıl sulayacak? Ektiği gözlediği beklediği kendisini borçtan dertten kurtaracağını umduğu harmanı hasılatı nasıl kaldıracak, neyi satacak ne ile alışveriş edecekler? Yağmur yetersiz yağarsa pancarın ne kadarı kurtulacak, buğdayın, arpanın, yulafın, çavdarın ne kadarı yetişecek, mera nasıl yeşerecek işte o belli olmaz. Oysa esnafın, tüccarın kazancı da toprakta, onlarda gökyüzüne bakıyorlar.

Yağmur hayatı filizlendirir ve toprağı canlandırır, ihya eder. Saf rahmete, yağmura dünyanın  her zaman ihtiyacı var. Tüccarın esnafın ziraatçının rençberin  tarlası bahçesi olanların ve toprağı bile olmayanlar dahil  herkesin yağmuru gözlemeleri, yağmazsa duaya çıkmaları boşuna değildir.

Yağmur vaktinde ve yeterince yağarsa, ekinlere kımıl süne, pancara kurt düşmezse, Allah çiftçiye, köylüye, rençbere bol mahsul verirse, işte o zaman onlar da çarşıya, pazara akın edecekler. mahsulü satacak, İhtiyaçlarını alacak, borçlarını ödeyecekler, ekonomiye önemli katkıda bulunacaklar.

Günümüzde  yeterli yağmur yağmadığında; medyanın pek üzüntüsü olmaz, bildiği gibi hava raporları yayınlamaya devam eder.  Onun yağmur gecikti diye bir derdi yoktur, sadece turizm sektörünü yerli yabancı turistleri bilir,  hafta sonu piknik yapacak kitleyi düşünür, cumartesi pazar günü hava açık  güneşli ise onu müjdeler.  

Bir kesim ise kuraklık olabileceğini anlamıştır, onlar toprakla uğraşıyor, tarla bahçe mera ile ilgileniyorlar. Tohum ektiler filizlenecek,  hayvan  besliyorlar hayvanlar sabah çıkıyorsa akşam doyup gelecek, ancak yağış eksik,  merada ot yetersiz ise bir endişedir başlar.  Tüccar esnaf  çarşıdakilerde ve barajlarına su dolması, her yere su vermesi lazım  belediyelerde topluca bir arayış içine girerler. Ne yapalım diye çare ararlar. 

Bari yağmur duasına çıkalım demeye başlarlar. üçü beşi gider ilgililere anlatırlar, toprak susuzluktan çatladı hayvanlar meradan aç dönüyor dua edelim yağmur isteyelim derler anlatırlar bir şeyler yapalım isterler.  nihayet bir yerde camide veya açık alanda dua etmeye karar verirler ve ilan ederler.

Herkes zaten takip etmektedir, haberleri olur,  neticede mesela cemaat açık alanda dua edecekse orada toplanır, önceden pilav hazırlanmıştır, herkese ikram ederler. sonra yakın çiftliğin koyunları meradan gelir bir tarafta muhafaza edilir.  Yağmur duası başlar, elleri yere doğru Allah (cc) a dua ediyorlar, aminlerin heyecanı arttığında, bu defa o çiftliğin  kuzuları da karşı tarafa getirilir,  koyun kuzu meleşirler.  Ana kuzusunu gördü, kuzuda anasını gördü ve buluşamıyorlar, meleşmenin dozu artar. cemaat hassastır gözleri  yaşarır dolar, hıçkırıklar ağlamalar  başlar derken  aminler değişir, yalvarış yakarış olur ve fatihadan önce veya sonra  yağmurdan bir nasipde alınır.

Şehirlerde yağmur duası daha kolay ilgililere haber verilir. ilan edilir. zaten ekseriya cumaya denk getirilir, cuma günü duymayanlar hutbeden öğrenir, cuma namazının farzından hemen sonra yağmur duası ediliverir. Hepsi bu.

Bilindiği gibi büyük şehirlerde barajlarda bulunan su miktarı hergün ölçülür tespit edilir. Vaktiyle 1994 yılında İstanbul’un barajlarında su seviyesi iyice düştüğünde ve şehirde su kesintileri sürüp gittiğinde, vatandaşların  yetkililerden ‘’Hiç olmazsa haftada bir gün su verin ona da razıyız ‘’  demeye başladıklarında; yeni gelen idare  ne yapsın duaya çıkar ve hala hatıralarda kalmakta olan heyecanlı bir yağmur duasından sonra; yaz ayında uzun süre  bir yağmur yağar, şehri yer yer su basar ve barajlara  bir günde elli milyon ton su geldiği  de ölçülür. bu neredeyse bir ay yetecek sudur, şehir rahatlar. Arkası da gelir sonunda barajlara bir buçuk yıllık su dolar. Kapaklarını açarlar dolu savaktan su boşaltmaya başlarlar.

Anadolu’da kuraklık hissedildiğinde geleneksel olarak tertiplenen bir yağmur duasını Tarık Buğra’nın ‘’Yağmur beklerken ‘’ isimli kitabından öğreniyoruz. Ezcümle:

1930’lu yıllarda iç Anadolu’da büyük bir ilçede kuraklık baş gösterir. Halk bari yağmur yağması için dua etsek derler, ileri gelenlere müftüye  hocaya giderler, nihayet cumartesi yağmur duasına çıkılmasına karar verirler. Ulucami imamı da cuma hutbesinde ertesi gün öğlende şehrin güneyinde İmarette yapılacak yağmur duasına cemaatı çağırır.

Cumadan çıkar çıkmaz ileri gelenler; işi bilenlerden  beş kişiyi görevlendirir, cemaata pilav verilecek dua edilecek.  Hemen iş bölümü yapılır, kazanların kap kacağın kepçelerin kaşıkların, erzakın kimlerden nasıl toplanacağı yazılır, etrafa haberler salınır.

Ertesi sabahta erkenden aşçılar aşçı yamakları ortalıkçılar dahil görevli herkes İmaretin avlusunda hazırdır. Ocaklar çatılılır, kazanlar ateşe vurulur, sofralar serilir, halk da akın akın gelir. Büyük küçük zengin fakir yan yana diz dize otururlar pilav yerler.

Müftü efendi yemekten sonra yağmur duasına başlar. Eller aminler için gökyüzüne açılıyor, aralanmış parmaklar toprağa doğru sarkıyor, birer musluk gibi yağmuru toprakla buluşturmak için bir rahmet, bir nimet, bir lütuf isteniyor.

Herkes hislenmiş, hüzünlenmiş, dolmuş, gözleri yaşarmış olduğu halde yapılan duaya edilen aminler coşar. Gittikçe daha gür, daha yürekten çıkan bu aminlerde sanki başka bir maneviyat sezilir.

Neden sonra ak sakallı yaşlı bir adamın ağlar gibi gülümsediği görülür, boğazında düğümlenen minnet ve şükran duygusuna şahit olunur ve çevredeki genç kavakların hışırdadığı işitilir gibi olur. Bir serin esintide duyulur ve bunun bir yağmur alameti olduğunu herkes anlar.

Yaşlı adam başını kaldırmış hep ağlamaklı, gülümseyiş ile yağmurun beklendiği İkiz Kaya tarafına bakar durur ve orada tepenin üstünden kül rengi morumsu bir bulut başını göstermiştir. Koca adam titrer, ileriden fark edilecek kadar bir titreme içindedir ve gözlerinden pıtır pıtır üç beş damla yaş dökülüverir, sanki bu yörenin yana yakıla beklediği rahmetin ilk damlaları gibidir. Bir karış toprağı olmayan bu adamın bu gözyaşlarının  belki tek başına bir rahmete vesile olacağı umulur.

Dua sürmekteyken bulut nazlı nazlı ama kocaman hevenkler halinde yuvarlana yuvarlana ovaya doğru gelmekte, yayılmakta, artık herkes de onu görmektedir. Hocanın sesi başkalaşmış, aminler yanıklaşmış çok değil bir iki dakika sonra damlalar da düşmeye başlamıştır.

Kül rengi morumsu bulut hızla yayılır, kısa sürede ovanın üstünü kaplar, ortalık kararır, yağmur taneleri seyrek ve iri, patır patır düşer. Hemen arkasından bahar aylarındakini andıran kuvvetli bir gök gürültüsü duyulur, ileriden sesler gümbür gümbür yankılanır. Ortalık iyice kararır, sanki akşam olmuştur, arkasından bir kıyamet kopar, bahar sağanaklarını andıran bir yağmur boşanıverir. 

Halk saçak altlarına kaçar,, camları ve saçakları döven yağmur ve derenin ötelerinde çakan şimşeklerle onların ardından gelen gök gürültüleri bütün bütün belirginleşir. Bir süre yağar, sonunda ne şimşek ne yıldırım kalmaz, ortalığı barut rengi aydınlık sarar, sonra açılır açılır, kül rengine döner, o da biter pembeler, maviler, sarışınlar belirir, çevredekilerin Allah’a  şükrü,  huzuru ve güveni  belirginleşir.

Artık her şey başkalaşmış selamlaşmalar bile düne göre, sabaha göre değişmiştir. Sanki onlar bu insanlar değildir. Canlanmışlardır ve sesleri cıvıldayarak çıkmaktadır. 

Sokak aralarında ayaklarını diz kapaklarına kadar sıvayıp akmaya başlayan yağmur suyunda çocuklar koşmakta, oluklardan yağmur suyu toplayan kızlar, kadınlar görülmektedir.

Bu Anadolunun ananevi yağmur duasından bir örnektir; Bir de yağmur duasının aslını esasını, asrı saadette yapılan yağmur dualarını öğrenmek için, muteber kitaplardaki bilgilere bakacak olursak;

Peygamber (s.a.v.) efendimizin yağmur duası:

Enes (r.a.) anlatıyor: Bir cuma günü, Resulullah (s.a.v) hutbe okurken minber tarafındaki kapıdan mescide bir adam girdi, Resulullah’a (s.a.v) yönelerek:

– “Ya Resulullah! Mallar mahvoldu! Toprak çatladı! Allah’a dua et de bize yağmur göndersin” dedi. Bunun üzerine peygamber efendimiz ellerini kaldırarak:

– “Allah’ım yağmur ver! Allah’ım yağmur ver! Allah’ım yağmur ver!” diye dua etti. Vallahi biz gökte buluttan bir eser görmüyorduk, şehrin üstüne çıktığımız için de yakın dağ ile aramızda ev vs. yoktu. Duadan sonra birden kalkan şeklinde bir bulut peydah oldu, tam göğün ortasına gelince dağılarak yağmur yağdırdı. Vallahi tam bir hafta güneşi göremedik. Ertesi Cuma yine Resulullah (s.a.v) hutbedeyken aynı kapıdan bir adam girerek Resulullah’a yöneldi ve: 

-“Ya Resulullah mallar mahvoldu! Yollar yarıldı! Allah’a dua et de yağmuru kessin” dedi. Resulullah (s.a.v) hemen  ellerini kaldırarak:

– “Allah’ım yağmuru zararsız hale getir, Onu dağlara, tepelere ve ormanlara yağdır” diye dua etti. Yağmur derhal kesildi, güneş altında yürüyerek mescidden çıktık.

Hz. Ömer’in (r.a.) yağmur duası:

Cübeyr (r.a.) anlatıyor: Ömer (r.a.) zamanında şiddetli bir kıtlık olmuştu. Bu sebeple Hz Ömer (r.a.) müslümanları toplayarak kıra çıkardı, onlara iki rekat namaz kıldırdı, cübbesini de ters giyerek ellerini açtı ve şöyle dua etti: 

-“Allah’ım senden af dileriz, senden yağmur isteriz”. Hz. Ömer (r.a.) daha yerinden ayrılmadan yağmur başladı, müslümanlar bu vaziyetteyken bir grup bedevi gelerek Hz Ömer’e:

– “Ey müminlerin emiri! Biz bu gün şu vaziyette falan saatte vadimizde oturuyorduk, birden bire bir bulut peydah oldu, biz o buluttan, ‘’ Ebu Hafs sana yardım geldi!’’ diye bir ses duyduk dediler.

Enes’in duasıyla yağmur yağması:

Sümame anlatıyor: Enes’e (r.a.) yazın tarlalarını ekip biçen kahyası gelerek kuraklıktan şikayet etti, bunun üzerine Enes (r.a.) su isteyerek abdest aldı ve namaz kıldı, sonra da: 

-“Bir şey görüyor musun?” diye sordu, bunun üzerine kahya: 

-“Hiçbir şey görmüyorum” dedi. Enes (r.a.) tekrar içeri girerek namaz kıldı, sonra üçüncü ve dördüncü defa dışarı çıkarak: 

-“Bak!” dedi. Nihayet Kahya:  

-“Kuş kanadı gibi bulutlar görüyorum” dedi. Enes (r.a.) tekrar namaz kılıp dua etmeye başladı, kahya içeri girerek: ” Hava karardı ve yağmur da yağdı” dedi. Enes (r.a.): 

-“Öyleyse ata bin, yağmurun nerelere yağdığına bak” dedi. Kahya ata bindi gitti, bir de ne görsün! Yağmur Müseyyerlilerin saraylarını Ve Gadban köşkünü geçmemiş.

Bir sahabenin yağmur duası:

Muhammed bin Süveyd anlatıyor: Vaktiye Medine’de kıtlık, uzun süren bir kuraklık olmuştu, millet rahmet duası yapıyordu. Bu sırada iki eski elbiseye bürünmüş salih fakat kimsenin katında bir kıymeti olmayan bir adam geldi,  acele iki rekat namaz kıldı. Akabinde ellerini kaldırarak: 

-“Ya Rabbi Vallahi rahmetini yağdırmadan elimi indirmem!” dedi. Hemen gökyüzü bulutlandı, bardaktan boşanırcasına rahmet yağmaya başladı, hatta halk bu sefer sel felaketinden endişe etmeye başladı.  Bunun üzerine adam: 

-“Ya Rabbi,  artık yağmuru kes” dedi, ve rahmet dindi. 

Bunun farkına varan salih bir zat, adamı izleyerek evini öğrendi, sabah erkenden adamın kapısını çaldı, adam:

-’’ Ne var. ‘’ Diye sordu O zat

-’’Sen davet ettin, ben de geldim,’’ dedi Adam:

-’’Böyle bir şey yok. ne istiyorsan onu söyle,’’ deyince, o zat:

-“Bu mertebeye nasıl eriştin, dün dua ettin hemen yağmur yağdı; onu öğrenmek istiyorum.” dedi, Adam:

-’’Allah’ın emrini yerine getirdim, yasaklarından kaçındım. O da dileğimi kabul etti” diye cevap verdi.(İhya 3. Cilt 609. sayfa)

Beni İsrail’in yağmur duası:

Musa (a.s.) İsrailoğulları’nın yedi yıllık kuraklığından sonra yetmiş bin kişiyle yağmur duasına çıkar. Allah’u Teala  Musa’(a.s.)a “Günahları kalplerini karartan ve mekrimden emin olarak samimiyetsiz, yakinsiz bir şekilde bana dua edenlerin dualarını nasıl kabul ederim, sen Kara Berh’i bul gönder de, o dua etsin ki; duasını kabul edeyim.” buyurur.  Musa (a.s.) Berh’i araştırır, tanıyan ve bilen olmadığı için bulamaz.

Nihayet bir gün esmer bir adama rastlar, secde ettiği alnındaki toprak izinden bellidir, O’nu marifet nuru ile bilip adını sorar, o da:

– ‘’Berh’’ deyince: Musa (a.s.) :

– “Şu kadar zamandan beri seni arıyoruz, bizim için yağmur duasına çıkıver” der. O da hemen emre uyarak dağa çıkar, dua eder; duasında der ki:

– “Allah’ım bu sana yakışmaz. Senin hilmin bunu gerektirmez. Sana ne oldu? Suların mı azaldı, yoksa esen yeller emrine itaat mi etmiyor, yoksa sermayen bitti mi,  yoksa günahkarlara fazla  mı kızdın? sen gaffar değil misin?  günahkarları yaratmadan önce rahmeti yaratmadın mı? bizlere merhamet ve şefkati sen emretmedin mi? yoksa imtina ettiğini mi bize gösteriyorsun?  yoksa kayboluruz korkusu ile bizi bir an önce cezalandırmak mı istiyorsun? Nedir bu!”

Der demez yağan rahmet damlaları ile İsrailoğulları ıslanmaya başlar, yarım günde ortalık yeşerir, otlar, bitkiler, yeşillikler boy verir. Berh duasından döner  Musa (a.s.)  onu karşılar ve O’na Berh:: 

-“Nasıl! Rabbimle olan mücadelemi ve Rabbimin bana olan insafını gördün mü?” deyince  Musa (a.s.) bu sözlerine karşı onu cezalandırmak ister, bunun üzerine Allah’u Teala:

– “O’nu bırak, zira o günde üç defa bizi güldürür” diye vahyeder.( İhya 4.cilt 611. sayfa)

Ramuz El Ehadis de bildirildiğine göre:

Vaktiyle bir peygamber  Allahu Teala’ dan yağmur isteyen halkla beraber duaya çıktı. bir de gördü ki: Bir karınca ayaklarını göğe kaldırmış dua ediyor. halka: ‘’Haydi dönünüz, bu karıncadan dolayı duanız kabul edildi.’’ dedi. Cemaatı döndürdü.

İbrahim bin  Edhem’  Hükümdar oğlu idi,  tacı tahtı terk etti, alnının teri ile kazanç sağladı , kimseye yük olmadı.  Hak’la meşgul olarak ‘’Sıddıkı zaman’’ oldu. Menkibeleri çoktur.:

 Vaktiyle bulunduğu yerde  bir kuraklık oldu, Halk yağmur duasına çıkıyorlar, O’nuda çağırdılar, ‘’Beraber çıkalım, yağmur için dua edelim.’’ dediler de; muhakkak erenlerin bildiği bir şey vardır: Onlara Katılmadı.‘’ Siz kulluğunuzu yapın. mevla yağmurunuzu gönderir.’’ dedi.  Bir başka çözüm gösterdi  

Allah (cc.) Nasıl karıncaya, çocuklara, yavrulara, kurda, kuşa  acizlikleri sebebiyle nasiplerini tam istedikleri gibi rızık olarak onlara gönderiyorsa; ihtiyarların yaşlıların rızıklarını da bereket suretiyle veriyor. Bulundukları yere eve haneye ihtiyarlar sebebiyle  bereketi oralara bol bol  ulaştırıyor  çevresi de istifade ediyor. 

Bu yağmur  rahmet diye isimlendirilmiş ki;  O’nun rahmeti  insana mintarafillah tattırılır.  O’ bir topluluğa yağmuru rahmetinden, kıtlığı ise gazabından verir.  ‘’Kulları eğer layıkı ile O’na itaat etseler; gece rahmet yağdırır, gündüz güneşin sıcaklığını, gök gürültüsünü duyurmaz. Dahası Allah(cc.)ın hudutlarından bir haddi yerine getiren yerlere mükafatı büyük olur;  Beldelere kırk gece bereketli yağmur yağdırmasından hayırlıdır.’’ diye bilgi bulunmaktadır.

Bütün Bunları bilmese bile günümüzde  iyi dürüst kiminle konuşulsa; yağmuru rahmeti bereketi seziyor kavrıyor anlıyorlar. Bu elbette inancımızdan,  yani bozulmadan  bize ulaşan kurallardan, ilkelerden ve  İslamın tortularından…  işte bunlar, bu değer yargıları, bugünde yine  toplumların kurtarıcısı.

Rahmet yağmurlarından bir diğeri  Kırkikindi yağmurlarıdır.  Bahar yağmurları de diye isimlendirilir. Nisan yağmurlarından sonra  bir lütuf olarak günlerce iner,  tabiat çevre için bolluk berekettir, uzun süre ara ara  aheste yağdığı için çok faydalıdır.

Bu tür yağmur mayıs ayı sonlarında başlar kırk gün kadar sürer. ikindi akşam saatlerinde görülür baharın son yağmurudur. Büyük bir nimet kabul edilir. . Çevrenin dört başı mamur yeşermesinin,  meyvelerin olgunlaşmasının gelişmesinin sebebidir. İkindi yağmurları hem yaz mevsimi başında, hem de kış mevsimi başında görülebilir. Kış başında bu defa güz mevsiminin uzantısı olarak iner yağar, bunlar çevreyi kış uykusuna hazırlarlar. 

Kışın başında yağan İkindi yağmurları kısa süreli, ani bastıran sağanak şeklinde olduğundan,  ekseriya  birkaç saatı aşmaz. Bilhassa güzün ekilen tohumların filizlenmesi,  ekinin kışı sağlıklı geçirebilmesi için son derece önemlidir. bu tür yağmurların bir  diğer özelliği hafif yağmurlardan olmasıdır.  çevreye zarar vermez hasar yapmaz sadece ıslatır. Anında ıslatmak da  olduğundan ‘’Ahmak ıslatan’’ olarakta bilinir.

Birde ‘’Çoban ağlatan’’ deyimi vardır ki;  ağılda analarını bekleyen kuzular, sürü meradan geldiğinde analarını kokusundan bulur tanır ve memesine yapışırlar da, ancak eğer yağmurda gelmişlerse, bu defa ıslanan koyunun kokusu değiştiğinden  yavrular analarını bulmakta güçlük çekerler, ne yapsınlar kuzusu anası her biri meleşir, meleşmeler sürer gider,  iş çobana kalır; yavruları analarının önüne yanına atar,  birbirlerini buluşturmaya çalışır, bu arada kendi de adam kılığından çıkar. Ağladığı da olur. 

Bilmiyorum belki ikindi yağmuru idi;  Sakarya’da biz ona rastladık. 1980’li yılların birinde   galiba; Ramazan ayı temmuz  başlarına geliyor diye telaş edip üzülüyoruz. Hani yazın gündüzler uzun geceler kısa… Ancak içeride dışarıda boğucu sıcak, nem,  rutubet ve susuzluk herkesi olumsuz etkiliyor geçmiş yıllarda yaz aylarında oruç tutarken yaşadıklarımız aklımıza geliyor da düşünüp duruyorduk. 

 Bu sefer öyle olmadı. Ramazanı bir başka yaşadık… Temmuz ayı serin geçti, ayın başından sonuna kadar bulutların gölgesinde ara ara kısa süreli yağan yağmurların serinliğinde oruc tuttuk, camiler doldu, cami bahçesinde çiçekleri açan  ıhlamur ağaçlarının  altında teravihler kıldık ve ramazanın gündüzünde gecesinde şehrin bunaltıcı sıcağının farkında olmadık.

Yurdumuzun en çok yağış alan bölgesi Rize ve çevresi de,  Sakaryada önemli yağış alan yerlerden sayılıyor.  mevsiminde bir yağmur başlarsa ne zaman kesileceği de belli olmuyor, geceleri yağmur birikintilerindeki  kurbağaların hep bir ağızdan çıkardıkları neşeli sesleri sabaha kadar  sürüp  gidiyor.

Adapazarında anlatılır. Buralara bağ bahçe işlerinde çalışmak için mevsiminde Doğu’dan trenle işçiler gelir de  hava durumu müsait olursa hepsine iş vardır. Köyde kırda bağda bahçede çalışırlar. mevsim bitince dönerler. Vaktiyle bir işçi kafilesi bu defa yağmurlu bir günde istasyona inerler, aralarında yeni  gelen bir genç de vardır. Eh bekleyecekler, yarın kesilir derlerde; ‘’ha bugün ha yarın kesilecek iş çok işe gideceğiz.’’ diye umarlarda günler geçer işçiler beklerler. 

Derken genç kendisinin Askerlik Şubesinden arandığını öğrenir, zaten bilmektedir. Bari askere gideyim der, döner gelir memleketine şubeye teslim olur askere gider.  Eğitimden sonra çavuş kursuna ayırırlar çavuş olur talimgaha verirler.  Acemiler geliyor çavuşlar üslerinin gözetiminde eğitim yaptıracaklar,  erlerin ilk amiri onlar. Gelenlerle ilgileniyor bilgi ediniyorlar, acemilerin adını öğrenim durumunu mesleğini memleketini soruyorlar.  Bizim çavuşta bölüğüne ayrılan acemilere soruyor, onlardan birisine nerelisin deyince; asker  ‘’Adapazarlıyım’’ demesin mi? aklına yağmur gelir ve düşünmeden günlerce yağan o  yağmuru sormaktan kendini alamaz:

– Geçen sene bu vakitler Adapazarına çalışmak için gitmiştim,  yağmur göz açtırmadı,  bir iş de yapamadık.   O yağmur daha devam ediyor mu?  diye  sorar.  Ne cevap verildi biz onu bilmiyoruz..

Ha; yağmurun zarar vereni de olur. Aslında yağmur basit bir olay değildir. en önemli etkisi yeryüzünde su dengesini sağlamakdır. yeraltı sularını beslemektir. sağlığa elverişli suyun temel kaynaklarındandır. Ancak yağmurdan afet felakette oluşabilir. Peygamber efendimiz yağmur yağdığını gördüklerinde hemen; ‘’Allahım, bunu faydalı yağmur kıl.’’ diye dua ederlerdi. 

Aşırı yağışlar hayatı olumsuz etkiler, seller ve sellerden meydana gelen su baskınlarından  çevre zarar görür, mal can kaybına sebebiyet verir. tarım alanları su altında kalır, dere yataklarında bulunan  evi damı yapıları sel basar, yollar bozulur köprüler  yıkılır. Hasar hesaplanacak olursa felaketin  büyüklüğü anlaşılır. 

Ani Yağışların sebep olduğu felaketlerle her yıl binlerce insan hayatını kaybetmektedir. Özellikle muson ikliminin hakim olduğu yerlerde yağışlardan büyük felaketler  meydana gelmekte, binlerce kişi hayatından olmaktadır.

Üstadın Yağmurla ilgili şiiri, belki daha başka şeyleri de anlatmaktadır.

Bu yağmur

Bu yağmur, bu yağmur, bu kıldan ince,

Nefesten yumuşak, yağan bu yağmur.

Bu yağmur, bu yağmur, bir gün dinince,

Aynalar yüzümü tanımaz olur.

 

Bu yağmur kanımı boğan bir iplik,

Tenimde acısız yatan bir bıçak

Bu yağmur, yerde taş ve bende kemik

Dayandıkça çisil çisil yağacak.

 

Necip Fazıl Kısakürek

Yağmur;  ilhamdır  ikramdır,  ümittir  korkudur,  afettir azaptır; çoğu zaman, nereden gönderildiği belli hediyedir nimettir  lütuftur.  

Göklerde ve yerde, gece ile gündüzün birbiri arkasına gelmesinde, insanların yararlanması için denizlerde süzülüp giden gemilerde,  gökyüzünden  indirilip onunla kuruyan toprağın diriltildiği  yağmurda… Nice  ibret ve deliller vardır. 

Gökyüzü ve kainat sınırı görülmeyecek kadar geniş ve yıldızların sayısı bilinmeyecek kadar çoktur. Ancak Allah cc.Hakikatte sınırlı olan kainatı ve belirli olan yıldız sayısını bilir. O uzaklık ve yakınlıktan münezzehtir.

Birde rahmet yağmuru var. Allah’ın cc ve Resulünün anıldığı yerlere rahmet yağar. Oralar camiler mescitler  manevi sohbetlerin yapıldığı yerlerdir. Bu yerlere melekler iner ve buraları  ilahi rahmet kuşatır. Şeytanlar da hemen orayı terk ederler.  Kalpten kalbe  maneviyat akışı gerçekleşir,  gönüllere hayat verir. manevi kirleri bulanık fikirleri tasfiye eder  temizler. Buralarda Rabbimizin rahmeti rızası vardır. ( Kenzü’l – İrfan. Muhammed Esat Erbilî ) 

İmamı Gazali: ‘’ Allahu Teala hazretleri rahmeti umumi indirir de müsait olanlar istifade  eder . durumu müsait olmayanlar kabını ters koymuşlardır, rahmetten faydalanamazlar.’’ der,

Bize çocukluğumuzda hep bunlar anlatılırdı; camide mescitte namaz kılanların üzerine rahmet yağar  derlerdi . Bir hadisi şerifte de var : 

‘’Rahmet mescit ehline indiği zaman imamla başlar, sonra sağ tarafa geçer, sonrada diğer saflara yönelir.’’ (Ramuz 64- 17)

Rahmetin önce imamın üzerine ve arkasında  bulunan kişiye, onun sağındaki solundakine  sonra bu minval üzere arkadaki saflara erişir, oradakiler nasip alır diye söylerlerdi. Osmanlıda bu hususu bilenlerin kalıcı hastalıkları olan kimseleri saflar arasına alıp tedavi ettiğini de ilave ederlerdi. 

Cami mescit manavi sohbet yerleri bize ne kadar yakın. hemen bizim oraları gündemimize almamız oralara devam etmemiz lazım. İşte o zaman rahmeti bereketi daha iyi tanırız, ne büyük nimet  olduğunu da biliriz.

Bugün müslümanların düşünceleri ekseriya maddedir ve dünyalıklardır. Her şeyi madde ile çözmeye çalıştıklarından, sırtlarını Cenab-ı Hak’ka  değilde, dünyalıklara dayadıklarından dolayı sıkıntıdan bir türlü kurtulamazlar. Allah’a cc.  kulluk yerine dünyalık temini için koşar dururlar bir fasit daire içindedirler yorulurlar kendilerine kalıcı faydası olacak bir şey elde edemezler. Manevi yağmurlardan rahmetten bereketten de haberleri olmaz.  

Yakın geçmişte; ‘’Ümmeti Muhammet’’ rahmetin, besmelenin, ezanın, abdestin, namazın, maneviyatın şuurunda olamadığından ve Resulullah’ın yolundan gitmeyi bıraktığından; Hindistanda,  Pakistanda, Kafkasyada, İspanyada, Cezayirde, Türkiyede şurada burada zayıf düşmüşler, rüzgarları kesilmiş hucuma maruz kalmışlar, horlanmışlar, ezilmişler, nerdeyse kendileri için bir çare de düşünemez hale gelmişlerdir. 

Velhasıl herkes  Allah’ın rızasına rahmetine muhtaçtır. Eğer bizim gönül darlığımız gitmiyorsa, şuursuzluktan ihmalden kaynaklandığını artık  anlayıverelim..

Önce kendimizi sorumlu tutalım,  bundan sonra  her şeyde Allah’ın rızasını arayalım, isteyelim.  O’nun rızası olmadan yapılan her şeyin boş olduğunu da bilelim,.

Çevremizde ilim adamları eksik değil, cami mescit sohbet yerleri bize çok yakın. Bir yerden başlayalım, rahmet inen yerleri gündemimize alalım, sabah akşam gün içinde oralara uğrayalım, kendimize kalıcı hisseler edinelim. Gidilecek yere elimiz boş gitmeyelim.

Bakarsınız belki bize hesab etmediğimiz yerlerden sağlık şifa yardim destek gelebilir, kendimizi bir nezih çevre içinde  bulabiliriz,  gönlümüz genişler derinleşir enginleşir, bedenimiz rahatlar sükun bulur,  kötü huylar gider, iyilik şefkat yardım vs gibi olumlu haller ediniriz  Mutmain, müsterih, eminlerden  oluruz.  

İhlas ve samimiyetle yapılan  küçük bir şeyle bile Allah’ın rızası kazanılabilir . .  

Unutmayalım…

Dünya; dağları, denizleri, insanları, hayvanları üzerine doldurmuş, sırtlamış, gidiyor. Onun üç hareketi var; kendi etrafında döner, güneşin etrafında döner ve güneş sistemi ile birlikte dolaşır.

Güneş aynı zamanda bir takvim. Eğer takvime bakarsanız yarın sabah güneşin saat kaçta doğacağını, akşam kaçta batacağını görürsünüz. Onun kendisine has, hassas bir görevi var. Sabah tam vaktinde doğar, yükselir, tepeye çıkar, döner dolaşır akşam tam vaktinde batar. Doğduğu yön doğudur, battığı yön batıdır.

Doğu, batı ana yönlerdir. Her evin, yerin, kentin, memleketin doğusu batısı vardır. Türkiye’nin batısında Avrupa kıtası bulunduğundan irili ufaklı Avrupa devletlerine halkımız pek çok konuda kısaca “Batı” deyip geçmektedir.

Batı avrupadır. Batı ile ilgi çok önce başlamıştır da son birkaç asır batı bu ülkenin gündeminden hiç düşmemiştir. Resmi kuruluşlar, üniversiteler, okullar, sanayi, ticaret ve mali kuruluşlar, turizm ve kültür faaliyetleri batı dikkatle izlenerek düzenlenmiş ve içtimai hayat, evler, yerler, şehirler batıdan örnek alınarak planlanmıştır. Bu bakımdan batıyı artısı eksisi ile öğrenmek için Cemil Meriç’in ‘’Umrandan Uygarlığa’’, Dr. Sigrid Hunke Nin ‘’İslam Güneşi’’ eserlerinden, muteber kitaplardan ve güncel bilgilerle tanımanın faydalı olacağını düşündük araştırdık.

Dr. Sigrid Hunke, batının kendi kaynaklarına göre düzenlediği, pek çok dile tercüme edilen eserinde; “Mağrur ve sömürgeci batının; müslümanların yalnız ilmini, tıbbını değil, müşahede metodunu, hukuk kurallarının çoğunu, matematik, astronomi, fizik, kimya bilgilerini ve aynı zamanda görgüsünü, musikisini, mimarisini, masalını, oyunlarını, hatta giyinme usullerini bile aldığını” söyler ve bu gerçeği reddedilemez bir kesinlikle ispat eder.

Pek tabii olarak batının en yakın komşusu olan müslümanlar, tam yedi yüzyıl dünyaya  medeniyet ışığı oldukları oraları ve batılıyı  aydınlattıkları halde batılıların bu hususu ağızlarına bile almadıklarına hayret eder ve  “İslam’ın medeniyetini hiçe sayan, gizleyen ve karalayanların, müslümanlar hakkında insanlık dışı hüküm veren batılıların kınanması gerektiğini” ifade eder. 

Batı öyle bir toplumdur ki fertleri de, ülkeleri de çapulculukla palazlanmış, orada alınteri hor görülmüş, haklıyı  haksızı, iyiyi  kötüyü; ne yönetenler ne de yönetilenler umursamamış, onlarda yalnız kaba kuvvet saygı görmüştür. 

Batıyı daha önceleri İskenderi yunani’ ile Grek uygarlığı baştan başa sarmış, onları bir araya getirmiştir. Aslında Yunanlılar tabiat olaylarını fenle, bilimle anlayamadığından, sadece  hikayeler halinde görüp geçirdiklerini uzun uzadıya yazmışlar, bunları kitaplarında toplamışlar, bu kitaplar onların uygarlığının esası olmuş. Helenizm olarak batıda yayılmış, ancak  itikadlarının bir kaidesi olmadığından, bunlar karmakarışık acayip bir takım efsaneler olarak  kalmıştır.

Grek uygarlığını en parlak devrinde ahalisinin kırkı köle biri hürdür. Genç beyinsizler ve kart edepsiz kadınlar baş tacı edilmiştir. Her yıl binlerce insan kurban edilmiş, onlarca çocuğun kanına girilmiştir. Fakat bu uygarlık; bütün Osmanlı düşmanlarını bir araya getirmiş, Osmanlıya duyulan husumeti kabartmış. Batıyı bir uçtan bir uca bu kin üzerine toplamışlar ve bu uygarlık kendilerine mezhep olmuş; İngilizi, Fransızı, Almanı, Rusu bu kinde düşmanlıkta kaynaştırmıştır.

Bir toplum ki kabiliyete, asalete, servete, bütün meziyetlere düşman olmuştur, kah paralı askerdir, kah hayduttur, tek gayesi yağmadır. Her hayasızlığı tabiileştirmiş, ilahlaştırmış bir kavimdir. Kibirde, yalanda, edepsizlikte birincidir ve ancak ne etmişse etmiş; kibrini, yalanını, edepsizliğini ustaca kullanmış ve pazarlamıştır. 

Gaye yağma olunca batı sömürüyü meslek edinmiştir. Sömürgecilik başkalarının  yerinin yurdunun, zenginliklerinin bir millet ve devlet tarafından zorla ele geçirilip yağmalanmasıdır. Bunun son örneği batılılar tarafından orta çağlarda başlatılan hala devam etmekte olan bir süreçtir. Sebebi hammadde ve pazar arayışları, gelişen milliyetçilik, güçlü devletlerin gücüne güç katmak, nasyonel kültürel üstünlük kurarak ekonomik siyasi ve askeri çıkarlar aramak  sağlamaktır. 

Batılılar 1500 yılı başlarında Hindistan, Endonezya, Çin ve bölgedeki yüzlerce adayı sömürge haline getirmişlerdir. Buralarda sömürü ile vahşet bir arada yürümüş, hint adalarında yerlilere soykırım uygulanmıştır. Sömürgeciler daha fazla zenginlik hırsı ile yerlilere zulmetmiş, onları madenlerde, tarlalarda ağır şartlarda çalıştırmış, sakatlanmalarına  ölmelerine aldırmamış  seyirci kalmışlardır. 

Sömürgecilikte sonra bir gelişme olmuş, Batılılar Amerika’ya Afrika’ya yönelmişlerdir. Buralardaki yerliler asimile edilmiş, angaryaya tabi tutulmuş, haraca bağlanmış, kendilerine köle edinmişlerdir. Batıya taşınan ganimetler giderek artmış,  maden hasılat zenginlik ne varsa ülkelerine taşımışlar,  zamanla Amerikada sömürülen yerlerin nüfusu azalınca bunların yerine Afrika’dan getirilen zenciler oralarda köle olarak çalıştırılmıştır. 

Aslında Afrika’da sömürgecilik hareketleri Haçlı seferleri sırasında başlamıştır. Batılılar işgal ettiği yerlere çok sayıda batılıyı göç ettirmişler, oralarda Sömürgecilikten elde ettiği kaynakları hammadde olarak kullanarak sanayilerinde ilerleme sağlamışlardır. 

Esas ilginç olan gerçek;  batılıların sağcısı olsun, solcusu olsun çok azı hariç herkesin sömürgecilikten yana tavır koymasıdır. Bu bakımdan  sömürgecilik hareketleri hız kazanmış, sanayi devrimi ile öne çıkan  problemlerini kolayca çözmeye bakmışlardır. Coğrafi keşifler sonrasında Portekiz ve İspanya’nın öncülük ettiği sömürgecilik yarışında İngilizler en önemli sömürge imparatorluğunu kurmuşlardır.

Sömürülen yerlerde sürüp giden istikrarsızlık, ekonomik çöküntü, açlık, sefalet ve sosyal problemlerle batılı ilgilenmemiştir. Bundan daha önemli tahribatı ise dil, din, kültür ve hayat tarzı üzerinde yapmışlardır. Vaktiyle Endülüs’te  islam alimleri batı kültürünü titiz bir tahlile tabi tutmuş ve değerli bulduğu bilgileri irfan hazinesine katmış, posasını batıya terk etmişti; müslümanlar hak hukuk konularında sağlam kurallara sahip olduklarından;  İngilizler  onları sömürge faaliyetlerine karşı kendilerine tehdit kabul etmişler, İslamdan, İslamın hilafet makamından daima rahatsızlık duymuşlar, İslam’a müslümanlara düşman olmuşlardır. 

Sömürü bir yana, bir şekilde sanayinin ekonominin gelişmesi ile sosyal hayat bir değişime uğramış, batılı hayat seviyesinin yükselmesi ile düpedüz çıldırmıştır. Zira en sapığından en utanmazına kadar her türlü rezaleti edepsizliği yapmışlar, toplumun büyük kısmı doğal olan utanmayı unutmuş. Özellikle gençler utanmanın farkında bile olmamışlar. Batıda bunalımın boyutları çok daha açık ve net bir şekilde görülmeye başlamış. Ne edepsizlikler, ne sapıklıklar, ne akıl almaz kural dışılıklar… Nedir bu insanların derdi, gelirleri de çok, iyi de şikayetleri hiç bitmiyor. Aslında onlara acımak bile gerek. 

Batıda aile yuvalarının yarısı kısa zamanda bozuluyor. Sevgisiz ve şefkatsiz büyüyen çocuklar hayata ve insana düşman olarak yetişiyorlar. Her biri gelecek için bir risk olan gençler, tabii  olarak öncelikle kendilerini tahrip ediyorlar. Ana baba sevgisi, çocuğa şefkat, yardım duygusu, komşuluk ilişkileri, akrabalık ve dayanışma gibi ulvi hisler sadece kanunun mecbur ettiği kuru zoraki iğreti bir çizgide sürüp gidiyor. 

Batılılar öz akrabalarına bile amca, dayı, ağabey, abla teyze hala diye hitap etmezler. Hani yaygın olan abla abi kelimelerini  bilmezler, kullanmazlar. Onlarda amca dayı hala teyze yoktur. Bazı hısım akraba isimleri batıda bulunmaz. Mesela elti, görümce, yenge, enişte isimlerine rastlanmaz. Batılı aile tipinde bunlar olmadığı için özel bir isimlendirmeye ihtiyaç duymazlar. 

Batılıların toplumunda  herkes birbirlerine pek dost değildir. Onlarda misafirlik kavramı, yakınlarını arama  sorma haberdar olma konusu yoktur. Ancak her yerde olduğu gibi burada da dedikodu vardır.  Toplumu birbirlerine bağlayan uzlaştıran ‘’hayırlı olsun’’, ‘’geçmiş olsun,’’ ‘’maşaallah’’, ‘’güle güle’’,  gibi  temennilerde bilinmez. 

Batılılar büyük bir yalnızlık ve tedirginlik içindedirler. Bu biraz da kişisel kaynaşmanın sadece menfaate çıkara bağlı olmasının sonucudur. Arada bir çıkar gaye yoksa kimseye selam bile verilmez, aile içi ilişkiler ise temelden kopuktur. Aile fertleri birbirlerinden soyutlanmıştır. Ne yapsınlar her biri yalnızlıklarını kedi köpek gibi hayvanlarla gidermeye çalışırlar. 

Batının asıl yalnızlığı ve yabancılaşması yaşlılıkta ortaya çıkmaktadır. Yaşlılar evde, sokakta, otobüste parkta hayatın günlük akışında yalnızlıklarının açıkça farkına varırlar. Evde işgale uğramış gibidirler. Diri canlı ele avuca sığmaz hareketli gençler, onları kendilerine engel kabul ettiklerinden, bir an evvel önlerinden atmaya bakarlar.

Yaşlı insanlar umursanmaz, yok sayılır, uzaklaştırılırlar. Her yaşlı insan batı düşüncesinin insanı nasıl bir yalnızlığa ittiğinin somut bir örneğidir.  Burada herşey karşılıklıdır. Karşılıksız bir şey vermek yoktur.  Dilenciler orada ancak şarkı söyleyerek, takla atarak, Akrobatik hareketler yaparak para toplayabilirler. 

Batılılar şehirlerde, yerlerin altına kat kat muntazam  metrolar yapmışlar; üstünü de dantel gibi işlemişlerdir de yine de şehirlerinin soğuk yüzü, kasveti, rutubeti, yer yer ağır kokusu fark edilmeyecek gibi değildir. 

Batılılar çok açık biçimde varlık içinde yokluk çekmektedirler. Adeta sahip oldukları zenginlik başlarına bela olmuştur, para pul onlardan öncekileri mahvettiği gibi onları da mahvetmiştir. İşte hippiler yuppiler ve benzeri toplum dışı yaşayanların davranışları…  Uzmanlar  bütün bunların batının bu gidişatına normal bir tepkiden kaynaklanmış olabileceği kanaatindedir. 

Onlar; manevi hayatı, dünya ahiret ferahlığını, sonsuzluğu, cenneti cehennemi gereği gibi takdir edemediklerinden; edebi kurtuluşu, ahiret huzurunu azabını bilmiyor düşünmüyorlar. Batıda kalabalıklar adeta sürü haline gelmişler. Neredeyse  kendileri için hayırlı olacak hiçbir şeyden haberleri yok. Hayatlarını mahvetmek de olan oyunlu içkili eğlenceli yaşama türüne  inatla ısrarla devam ediyorlar. Özellikle gençlerinin ve toplumlarının durumunu gördükten sonra, artık insanlık ve ahlak bakımından ’’Çağdaş uygarlık düzeyinin’’ nasıl bir aldatmaca olduğu açıkça görülmektedir.

Batı nedense edepsizliklere ezelden beri aşinadır ve yaptıkları da eski bir şarkının tekrarından ibarettir. Onlar her defasında akortsuz, alelacele ve dolu dizgin aynı şarkıyı söylerler. Çılgınlıkları şimdi çok daha yoğun ve yaygındır. Bunlar top yekün mukaddeslerini kaybeden toplumun karanlıklarda çırpınışından başka bir şey değildir. 

Batıda insanın tek değeri; ‘’Ne üretmiş ise, ne tüketmiş ise’’ odur. Kişilere ferman okuyan  ekonominin şuursuz, kanunlarıdır. Batı toplumu bu kanunların gereğini yapmakta; çocuğunu  çocukluktan çıkar çıkmaz yakalamakta, disipline sokmakta, bu defa ölçüsüz ilerleyişinin icaplarına göre eğitmektedir. 

Çocuğun bir ruhu olduğunu düşünmez,  onun baskı ile ezilen ruhu ne yapsın, sadece susar… Sonra kin beslemeye başlar. Göklere çıkardıkları ülküleri  onları dinlenmeden çalışmaya, alabildiğine tüketmeye zorladığından, çalışır tüketir. Yalancı bir refah dünyasının kısır döngüsünde güya bir  refah içindedirlerde onların refahı sahtedir.  Bu hallerininin ne kendilerine ve nede bir kimseye faydası olmadığını ancak sonra iş işten geçtiğinde öğreneceklerdir.

Batılının değer yargıları çıkar esaslı olduğu için;  kendilerine göre batı, sanki yüz milyonlarca nüfuslu bir şehirdir ve bütün diğer ülkeler bu şehrin banliyösüdur ve banliyösü olan ülkelerin görevleri ise dev şehrin sanayi mamüllerini pahası ile almak ve onlara ucuzca hammadde hazırlamaktır.

Batılıların çağdaşlık diye baştacı ettikleri, ihtiyaç duydukları malların metaların eğlencenin nihayeti bir nevi kokain, LSD, firengidir. Bunların her biri toplumu felce uğratan zehirdir. Asıl önemli olan  kendilerini  mahveden bu çirkin yaşam standartlarını  kötü niyetlerinden ve bile bile; ‘’Bunlar çağdaşlık standardı’’dır, ‘’Modernizm’’ dir diye,  bir şekilde  batıyı örnek alan ülkelerin masum gençleri arasında yaygınlaşması için canhıraş çalışmalarıdır.

Haçlı ordusu yenildikten sonra, batı kendisini’’Bozgundan bozguna  uğratan esrarlı kuvvetin’’ özelliğini keşfetti.  Ahde vefayı, civanmertliği, merhameti anladı kavradı da; kendine örnek edinmedi,  niyeti kötü olduğundan, aşağıdan aldı onları yenmek, bu özelliklerini tahrib etmek   için cenk meydanlarına değil onların zayıf taraflarına  nefislerinden giderek; onun vefasını cömertliğini merhametini suistimal etti. Onlara bir şekilde içkiyi edepsizliği rahatı tembelliği   önerdi, batıya eğitim için gelen gençleri yoldan çıkardı, sonra devam etti didindi uğraştı, en sonunda zafer kazandı.

Batılılar, doğuda gittikleri ulaştıkları yerlerden bilgi görgü edinmiş, sömürgelerden sağladığı imkanlarla zengin olmuşlardı. Bu süreçte çeşitli milletlerin  kültürleri ve bilhassa  müslümanların inanç ahlak mantığı karşılaşmışlar ve kendi durumları mukayese ettiklerinde şaşırmış, sarsılmışlardır.

Kendi kültürlerindeki kilise zorbalıkları, engizisyonlar zulümler, mezhep katliamları ve menfaat çatışmaları dolayısı ile zaten dinlerine besledikler inanç ve saygıyı kaybetmişlerdi, bu defa  kiliseye karşı çıkmışlar.  Ancak bir hamle yapmamış, arada ortada kalmışlar; canını sağlığını hesaba katmadan; kendine zararlı zevkli keyifli eğlenceli  yaşamayı tercih etmişlerdir.  manevi bir disipline giremediklerinden, bile bile hayatlarını tehlikeye atmışlardır. Bunun tabii neticesi olarak birçokları buhran geçirmiş, ruh ve beden sağlığını kaybetmişler, toplum bütün bunlardan olumsuz etkilenmiştir.

Batılı tanınmış bir ruh hekimi haykırıyor; söylediği şu:

 ‘’Batı bir kültür sefaletindedir. Toplum zevk ve hareket çılgınlığı yaşıyor, insanlar haysiyetini düşüncesini temelinden yıkan oyun eğlence içindedirler. Sanki onlardan istenilen,  onlara tavsiye edilen tek şey; içmek sarhoş olmak eğlenmektir. Televizyon da sinema da, edebiyat da edepsizdir. Artık çoğu kimse iyi ile kötüyü ayıramıyor. Toplum için cinnet ve ahlaksızlık müsbet ilim halindedir.  Biz hayatın zekanın ve maddenin infilakı ile karşı karşıyayız.’’

Batılı başka bir yazar: ‘’Sanayimiz teknolojimiz uygarlığımız bize birkaç yıl daha şüpheli zevkler sağlayacak da sonra; kısa sürede değiştirdiğimiz arabalara, bir mevsim giydiğimiz elbiselere, sokağa çöpe attığımız madeni plastik kaplara, her gün yediğimiz ete, doğurmak gebe kalmak hürriyetine, bunların hepsine veda edeceğiz, dahası bu imtiyaz ne kadar çabuk sona ererse, bizim için o kadar hayırlı olacağını’’ söyler. 

Batıdan bir diğer yazar da: ‘’Garib felaketler bizi bekliyor, çünkü bu bizim kendi eserimiz; fani olduğumuzu, acı çektiğimizi ve kimimizin kimimize kötülük yaptığını biliyorduk. Yeni bir şeyin daha farkına vardık;  şimdi soyumuzun kendini yok ettiğini de öğrendik. İnsanlar yüzlerce asırdan beri yaşıyorlar, ne var ki herkes bir asırdan beri o kadar övündükleri ve kendilerine imtiyaz saydıkları terakki adına hayatlarina destek olan çevreyi ve hayatın kendisini görülmemiş bir hızla harap ediyorlar. Bu tam bir intihardır.’’ 

‘’Bu bir beyaz tehlikedir, çok kimse felaketin farkında değil; kirlenen deniz, kısırlaşan toprak, zehirlenen hava, çatlayan sosyal doku, ezilen güçsüz ve yok edilen kabile… Bunları gören toplum; yine bütün bunlara rağmen; ‘’Gayri safi milli hasıla‘’ artıyor diye seviniyor, bir takım budalalarla beraber bayram ediyorlar. Ekseriyetin hiçbir şeyden haberi yok.’’ der. Ümitsizdir…

Bir başka yazar da kaygılıdır, batılıya tavsiyesi var; ‘’Bir kısım tekniklerin melekelerin fikirlerin, sirayet yolu ile ülkeden ülkeye yayılmalarını bir tarafa bırakın, mühim olan ülkeden ülkeye geçen inanç dalgalarıdır; ötesi teferruattır’’ der ilave eder; ‘’Devletlerle uğraşmanın ne alemi var, ekonomi ve teknikle vakit kaybetmek de abestir. Mühim olan inançla ilgili  sonuçlardır, zira din insanlığın en ciddi uğraşı, değişmeyen de insan mizacının manevi yapısı’’ olduğunu söyler ve kiliseye seslenir, yardım bekler, göreve davet eder, batıyı bu buhrandan çıkarmasını ister.

Picasso, İsmet Gülnihal’in hattatlarla ilgili kitabında anlatılır: Ressam Hasan Kavruk, çıktığı avrupa gezilerinin birinde , meşhur ispanyol ressam Picasso’nun Paris’teki atölyesine uğrayıp, izin verirse atölyesinde çalışarak çok şeyler öğrenmek istediğini belirtir. Bunun üzerine Picasso: ‘’Sen Türksün değil mi?’’ der. Sonra da oldukça ibretli bir şekilde: “Biz bugün sanatta, sizin eski hattatlarınızın yaptıklarını yapmaya çalışıyoruz. Sen hemen memleketine dön ve kendi hat sanatını incele.” der.

O batı sanatının geldiği bu noktada, ulvi eserlere yöneldiğini, konu sanat ise  onu geliştirmenin bu yönde olmasını tavsiye eder.

Nihayet Cat Stevens; Yunan asıllı  ingiliz şarkı yazarı ve müzisyen. 60 milyondan fazla albüm satmış, hatırı sayılır bir servet elde etmiş, ancak kendisi ile yapılan röportajlarda anlattığına göre; içinde bulunduğu uygar topluma, yaşadığı ekstra hayata ve her şeye rağmen ruhi bir boşluk içindedir, ismi  şanı şöhreti tüm dünyada büyürken O  arayışlarını sürdürmektedir. Dinlerle ilgileniyor, tüm eğilimleri yönelmeleri araştırıyor. Hatta uyuşturucuyu da deniyor, hiçbiri içindeki soruların  cevabını vermiyor, sadece kendindeki boşluğu büyütüyor.

Pek çok manevi ruhi yollardan geçiyor, ne yazık ki hiç biri kendisini tatmin etmiyor,  yönü olmayan kayık gibi ortada kalıyor. Vaktaki Kardeşi David’i Kudüs’te bir camide gördüğünde; kendisine ‘’İçimi rahatlattı.’’ diyerek verdiği Kur’anı Kerimi ‘’sanki bakalım içimi rahatlatacak mı?’’ diyerek okumaya başlıyor. Zaten arayış içindedir,  okudukça kendisini o öyle bürüyor ki; sanki o kendisi için var edilmiş, kendisi de onu okumak için yaratılmış. Bir buçuk yıl durmadan onu okuyor.  Bütün kelimeleri garip bir şekilde kendine yakın buluyor, içini erime duygusu kaplıyor. Artık islamiyeti tanımıştır, okyanusu bulmuş ırmak gibidir.

1976 da Atlantik’te denizin yüzme için müsait olmadığı  bir günde denize girer yüzmeye başlar, bir süre sonra kıyıdan uzaklaştığını dalgaların büyüdüğünü ve kendisini enginlere götürmekte olduğunu anlar, yorulmuştur boğulma derecesine gelmek üzeredir, durumunu anlar hemen Allah’a dua eder. Akabinde kendisini bir şekilde kıyıda bulur, kurtulur.

Ruh hali değişmiştir müslüman olur.Yusuf İslam adını alır. Müslümanlığına güzelce başlar. O yıllarca duruşu ile yaptıkları ile, hem müslümanın hem gayri müslimin kalplerine gönüllerine dokunmayı da başarır . İngiltere’de Cambridge’de müslümanların inşa ettiği camiye önemli katkıda bulunur, islama müslümanlara verdiği değeri her zaman öne çıkarır.

Batılı bazı gezginler düşünürler için; doğu güneşli çiçekli ufukları ile tanınan bir mukaddes  yerdir. Şark toplumunun herşeyini kadınlarının örtünmelerine kadar pek çok özelliğini takdirde ederler.  Şarktaki dindarlara gıpta edenleri, doğru düşünenleri çoktur. Ancak bu özelliklerin kaynağını araştırmak hiç akıllarına gelmez. Bir yöne meyletmiş, tanımış, bir yol ayrımına gelmişken bir adım daha ileriye gidemez,  bunların ilahi sınırların temelinden kaynaklanan yansımalar olduğunu anlayamaz,  bilemez ve düşünemezler.  

Batılı doğulu olsun herkes, nihayet bir insandır, idrakı insafı vicdanı vardır. Alim cahil  kim olursa olsun; ahlakın namusun iffetin iyiliğin pek kıymetli övülmeye şayan bir değer olduğunu bilir. Bununla beraber insanların önemli kesimi gerçeği bildikleri halde yaptıklarına ettiklerine söylediklerine; ahlakla ilgili kuralları ölçü kabul etmezler ve ihmal ederler, sonunda bunun bir vebali olacağını da hesap edemezler. 

Batılı şimdi refah içindedir, karnı toktur, belki mesken sıkıntısı, işsizlik sorunu yoktur, bol para kazanmaktadır. Ancak ruhen boş ve kupkurudur. Onlara islamın insanlığa sunduğu hayat hazineleri usulü ile ulaştırılsa anlatılırsa ilgilenirler. İslam her şeyden önce inanç ibadet ve ahlak sistemidir.  Gerçek bir dindir, eğer bunu kendimize veya başkalarına öğretmek istiyorsak, uzun kısa yolları bırakıp kendi metotlarımızı; ehli sünnetin önderlerinin usulünü örnek almalıyız.

Yakın geçmişte batıya giden aydınlarımız onlara örnek olamamışlar. Osmanlı onları öğrenci olarak avrupa’ya gönderdiğinde; şahsiyetlerini muhafaza edememişler, mütevazi olmuşlar, batılılar alınmasın diye namus iffet  hazinelerini gizlemeye çalışmışlar, sonra manevi zenginliklerini unutmuşlar, daha sonra batının putlarını takdis etmişler, beğenmiş benimsemiş onlara hayran olmuşlar şaşırmışlar ve papağanlaşmışlar.

Batıyı örnek alanların,  batı kültürü ile sürekli haşır neşir olanların; şaşırmaması bunalmaması, korktuklarına kapılmaması, haysiyetlerinin kaybolup gitmemesi mümkün değildir. Tedbirsiz kişiler batının kültür girdabına dayanamazlar. 

Ülkemizde uzun yıllar önemli görevlerde bulunmuş, toplumumuzu yakından takip etmiş bir batılının ayrılışında bizden bir arkadaşına söylediği şunlar:

Sizde batı toplumunun lügatında olmayan deyimler var. Gurbete, askere gidecekler ziyaret edilir, ‘’Allah kavuştursun.’’ denilir; hasta ziyareti sadece yakın akrabaya değil komşu, hemşeri, arkadaş vesaireye de yapılır; ‘’geçmiş olsun.’’ denilir. Sizde misafirlik hala yaşamaktadır, misafir gelir kalır yer içer gider karşılık düşünülmez. 

Sizde ana baba çocuk ilişkileri hala sağlamdır. Gerçi batıda ve diğer yerlerde ana baba ve çocuk arasında olumlu ilişkiler vardır, ancak Türkiye’de yaşanan derecesine başka bir yerde rastlanmaz. Sizde anneler çocukları için çok fedakarlık yaparlar. Sizde kadınlar genç yaşında eşlerini kaybetseler bile çocukları için yaşamaya başlar, onlar için ne eder eder, ‘’saçını süpürge eder’’ büyütür adam ederler.

Komşuluk münasebetleri sizde yakın akraba gibi algılanır. Komşular günün her saatinde kapısı çalınacak, ihtiyaç istenecek, telefon açılacak kimseler olarak düşünülür. Komşu hasta olsa yoklanır, ilgilenilir yardım edilir. Vefatları halinde evine namazına mezarına koşulur, evlerine yemek taşınır, acısı paylaşılır. 

Sizin çok önemli özelliğiniz büyüklerinize itibar etmenizdir. Sizde ihtiyarların yaşlandıkça itibarı artar. Batılı toplumlarda  yaşlananlarda başlayan panik sizde yok. Çünkü orada yaşlılar gençlerden saygı, yakınlık, yardım görmezler. Çocukları onları aramaz ancak devletin sağladığı haklarla kendilerine kurumlarda yer bulabilirler. Toplumdan kopuk bir köşede yalnızlık hastalığına duçar oldukları halde kendi başına bırakılırlar. 

Netice itibari ile sizde gizli örtülü, sessiz sedasız işleyen bir güvenlik sistemi var. Bu sistem ile insanlara zekattan sadakaya, iyilikten yardıma kadar gönüllü bir destek dayanışma sürüyor. Halbuki batıda büyük maddi külfetlere, vakıflara ve kanunlara rağmen hala sosyal güvenlik sistemi tam olarak oturtulamamıştır. Bu güzelliklerinizi siz fark edin. Tavizsiz biçimde korumaya bakın.

Bunlar vaktiyle uzun süre yurdumuzda görev yapmış batılının tespitleri ve tavsiye ediyor; ‘’önemli özelliklerinizi fark edin kaybetmeyin’’ diyor da; artık biz her şeyi bilmemize rağmen nedense halen batıyı örnek almaya devam etmekte ve toplumumuzda  batıya eğilim süreci maalesef artarak sürmekte olduğundan, batılının bile  takdir ettiği özelliklerimiz aşınmaya devam etmektedir.

Batılıların kendilerini sadece bir beden saymasının ağır bedelini; yeni nesilleri çok acı bir şekilde ödüyorlar. Özellikle gençler  maddeci, bencil bir anlayışın ağırlığı altında eziliyorlar. Kaybedilen manevi, ruhi, ulvi değerler sebebiyle toplumları sarsılıyor, aile yapısı çöküyor. Batıda sevgi saygı şefkat feragat fedakarlık duyguları ya tamamen unutulmuştur ya da artık aptallara mahsus özellikler olarak kabul edilmektedir. 

Hani batı kuzey yarım kürede bir kısmı kutba yakın değişik bir iklimi var, soğuk ve nemli, sisli, puslu, maddi manevi sıcaklığı yok. Samimiyeti tanıyan. sıcaklık yakınlık ve sevgi ortamında yaşayanlar için batının çekici bir tarafı yok. 

Batılıda huzursuz; bazan arada sırada derin bir uykudan uyanır gibi olur. ağrısı sızısı derdi aklına gelirse ne yapsın, kendisini rastgele tedaviye kalkar. Yaralarını sarmak ister, ancak daima gecikmiştir ve daima dağınık bir tedavi uygulayabilir. Çünkü onlarda kutsallarına dokunacak diye bazı tedbir ve tedavi peşinen yasaktır. Batı sinir hastalarının, çaresizlerin  dilsizlerin toplumudur. Yaşadıkları yer ise şehir değil çöldür,  onların bir araya gelmeleri için hiç birşey düşünülmemiş, herkes soyutlanmış , kalabalıkların içinde tek başına yapayalnız bırakılmışlardır. 

Batılının halini kimileri: ‘’kapana tutulan farenin telaşına’’ benzetmişlerdir. Orada ilim haysiyetini kaybettiğinden. Ahlaktan söz etmeye kimsenin hakkı yoktur,  idealizmin ölesiye yaralıdır,  gerçekçilik ve realizm deyince akla sayısız günahlar ve sayısız cinayetler gelir batı  nevi şahsına münhasır toplumdur demişlerdir.  Batıda hem hırs suçlu hem feragat suçludur.  Toplum bir bakıma düzenli görünmesine rağmen; aksayan yönleri ile çöken tarafları olduğundan, dört başı mamur huzurlu bir hayat yaşamadığından örnek alınacak, gıpta edilecek, özenilecek, beğenilecek özellikleri giderek azalmaktadır. 

Batılı bu toplumun içinde, kendi durumunu idrak ediyor da, yapacağı fazla bir şeyde yok, onlar için sadece  iki kaçış var: Onlarda onu yapıyor ve kaçıyorlar; 

Birincisi pasif kaçış; bu kaçış  kolaya, benliğe, televizyona, teknolojiye kaçıştır. Ancak bu onların hayatını zenginleştirmez. Yaşayamadıkları hayatın sahtesini sunar, perişan eder. İkinci  kaçış ise tehlikeli bir kaçıştır. Bu kaçış gençlerin kaçışıdır;  onlar edepsizlik endüstrisine kaçarlar,  özelliklerini, şahsiyetlerini, kabiliyetlerini nesi varsa pespayeleştirirler ve kendilerini tabiattan koparırlar. Artık sonunda herşey onlar için bir sığınak olmaktan çıkmıştır. 

Bizden batıya giden orada uzun süre görev  yapan uzmanların izlenimlerine göre: Batıda açık saçık dolaşmakta olan kadınlar bile, kendilerine çevrilen dikkat ve nazardan sıkılarak  “Bu alçaklar bizi gözaltına alıyor’’ diye polise şikayette bulunmaktadır. Oralarda taciz sürüp gitmektedir, kendileri de bunlardan rahatsızdır. Eğer çok sıkı polis ve kanun korkusu olmasa, bu olumsuz düşüşün doğurduğu ruh sefaleti onları manevi tufana sürükleyebilir. 

Batı zaten her alanda pek çok olumsuz işaretler vermektedir. Başkalarının alın teri, acizlerin yeri yurdu, gelişmemiş ülkelerin doğal kaynaklarının üzerine haksız olarak kurdukları ekonomileri sarsılmaya devam etmektedir. Kim ne kadar uğraşırlarsa uğraşsın; zulümle bozgunculukla  kinle  ve kul hakkını hiçe sayarak kurdukları ekonomilerin çöküntüsü kaçınılmazdır. Aslı esası sağlam olmayan  kültürün medeniyetin uzun ömürlü ve evrensel olması mümkün değildir.

Batılılar kendi değer yargıları ve kültürlerinin iflas ettiğini anlamalarına rağmen, yinede bir zoraki gayret içindedirler; kendilerinin yiyip içip sarhoş olmaya, oyun eğlenceye ve israfa dayalı hayat tarzlarını ve tutarsız kültürlerini; inadına başkalarına benimsetmeye çalışmaktadırlar. Bir batılı şairin terennümü ilgi çekicidir:

“Batı fazilete düşmandır, cinayetin suç ortağıdır. Burada ilim yıkıcılığın emrindedir. İdealizm yalancıdır, realizm hayasızdır.“ der ve, ‘’Belki her şeyi kaybetmedik ancak her şeyin kaybedileceğini en nihayet anladıklarını’’ ilave eder. 

Batılı düşünürler; durumlarını bilirler anlarlarda ne yapsınlar, onlarda kendileri için çöküş tablosu çizerler. Yönetici azınlığın aktif gücü kaybolduğundan, onların kalabalıkları tutarlı  bir yola  getiremediklerinden yakınır; bir olumsuzluğun başlarına gelebileceğini tahmin ederler. Bu durumun kendilerini  ölüm döşeğine sürükleyeceğini de bilirler; fakat bir türlü ölüme katlanamaz, yok olmayı kabul etmek istemezler. 

Alkolün, uyuşturucunun, çılgınlıkların, edepsizliklerin akıbetini düşünen aklı başında batılılar feryad ediyorlar; ‘’Toplum bir gayesizlik, hedefsizlik krizi içindedir, biz bunun farkındayız, ancak musibetin boyutu bizi korkutuyor, yapacak fazla bir şeyimizin olmadığını da görüyoruz, burada birlik bütünlük söz konusu da;  özümüzü derinliğimizi, her cephedeki bütünlük altyapısını zayıflattık,  bugün bir şekilde bütünlük imkanı düşünmemiz lazım.’’ diye çare arıyorlar. 

Batının kültürü kendilerine  problem oldu. Bizim içinde kültür; yakın zamanlara kadar maarif iken, batı uygarlığını yurdumuza cömertçe taşımamız sebebiyle, kültürden ne anlayacağımızı bizde şaşırdık. Batıdan gelenler, kültür değil,  irfan değil, maarif değil, medeniyet değil de; peki nedir bu denilince; ona uygarlık adını koydular. 

Anadolu halkı batı uygarlığını hiçbir zaman  benimsememiştir. Batıdan gelen her mefhumu şüphe ile karşılamış; mahşeri vicdanı dile getiren Mehmet Akif merhum  batıyı; ‘’Tek dişi kalmış canavar’’ olarak ifade etmiştir. Halkın şuurundaki batının çağrışımı ise; sefahettir, zevk ve eğlenceye yasak şeylere düşkünlüktür, akılsızlık edip lüzumsuz yere sonunu düşünmeden nefsine uymaktır, edepsizliktir, bütün bu yaptıkları aşırılıklar onları şımarık  bir toplum haline getirmiştir.  

Bizden olup da bugün batılının yaşayışını, hayatını, bir kısım ağırlığı olmayan bilgilerini, giyim kuşamını görüp beğenerek taklide davrananlar ve onların yaşayışını üstün görenler, onların  durumunu düşüncesini  idrak edemeyenler, bir tür cehalet içinde olanlardır.

Bizim ahlakımızın temeli, manevi gücümüzün kaynağı imanımızdır. Bu hem tarihi bir vakıa ve inkarı imkansız bir gerçektir, hem de sağduyunun aklıselimin ilmin ve inancın sonucudur. İtikadımız herşeyden önce ilahi bir esastan kaynaklanmaktadır. Asli hüviyetini ve saflığını aynen muhafaza etmektedir. 

İtikadımız kişinin; ruhunu bedenini maddesini manasını dünyasını ve ahiretini bir bütün olarak ele almaktadır. İnsanın hiçbir cephesini ihmal etmemektedir. Onun hiçbir ihtiyacını karşılıksız cevapsız  bırakmamaktadır. Kişinin sağlığını, neslini, selametini ve bekasını ele almakta, İnsana İzzet ve şeref tanımaktadır.  Haklarını ve vazifelerini bildirmekte,  ahlaki kurallar koymakta,  gönüle hitap ederek iyiliği güzelliği tavsiye ve telkin etmektedir.  Sevdirerek yönünü yolunu bulmasını sağlamaktadır.

Geçmişte olduğu gibi bugün dahi  şarklı garplı, asyalı afrikalı,  avrupalı amerikalı aydınlar, düşünürler, bilim adamları, araştırıcılar ve aklı selim sahibi nice kimseler; islamı incelemekte, onun pak inancına , yüksek ahlak sistemine hayran kalmakta müslüman olmaktadır,  onu savunmakta, ona itibar etmektedirler.  ***

Biz inanıyoruz da ülkemizde batının uygarlığını anlamayanlar çok, artık bizdede her köşede tekel bayileri ve tüketim istatiklerine göre içki tüketimi artıyor, oyun eğlence tercih ediliyor.  Batının bir bakıma  kendileri için şikayetçi olduğu durum yurdumuzda yetişkini genci harap  ediyor. Maalesef görünen o ki bugün galiba bizde onlardan farklı değiliz, hani şu kadar yıldan beri onları örnek alıyoruz onları izliyoruz ve özelliklerimizi manevi değerlerimizi birer ikişer unutuyoruz, bu durum hepimizi üzüyor. Aklımızı başımıza almamız lazım, daha  dikkatli olmamız gerekiyor.

Kim kötülüğü emreden nefsine uyar, canının istediğinde kendine zararlı olanı bile ihtiyaç edinir, lüksü gösterişi tercih eder, onu nereye sürükleyeceği belli olan ihtiyaçlarının ardı arkası kesilmeyeceğini bilmezse, onun ızdırabı hiç bitmez.

Kim maddi temizliği bilir bedenini temizler süsler, iç temizliğini kalb gönül temizliğini bilmez, temizliğe iyi niyetle besmeleyle  başlamaz ise onun temizliği eksiktir.

Kim kendisinin başıboş bırakılacağını sanır, itikadın inancın sınırlarını bilmez, yaptıklarından sorumlumlu olacağını aklına getimezse aldanır. Valinin halkından, memurun görevinden, işçinin işinden, babanın ailesinden, ananın evinden çocuğundan sorumlu olduğunu bilmesi gerekir. Kim kul hakkının önemini anlamazsa, hakkı geçene hakkını  ödemez helal ettirmezse,  manevi sınırları çiğnerse kendisine zulüm etmiş olur. 

Kim nikah nimetinin şükrü eda edilemeyecek büyük bir nimet olduğunu bilmezse, nikah da aldım vardım derken, boşadım derken işin ciddiyetini idrak etmezse, nikahı mahremiyeti boşanma kurallarını hafife alırsa, helalı helal, haramı haram kabul etmezse, evlilik muaşeret  kurallarına uymazsa, dünyasını ahiretini kaybeder.

Erkek kadın olsun kim tesettür konusunda kurallara uyar sakınır korunursa iffetli kalır,  yolu açılır. Kim inancı olduğu halde  etraftaki açık saçık giyinenleri  görerek, onlara uyarak örtüsüz tedbirsiz dışarı çıkarsa, onun hürriyetini vakarını izzetini iffetini koruması mümkün değildir.

Kim kendisine emanet edilen, nimeti imkanı ölçüsüz kullanırsa israf etmiş olur. İsraf  nimetin sahibine karşı saygısızlıktır, israf haramdır. İsraf kapsamlı bir kavramdır, akıl nimetini imanla hikmetle kullanmamak en büyük israftır. Kısacık ömrümüzü dünyaya ahirete faydalı olmayan boş meşguliyetlerle heba etmek zaman israfıdır. 

Zararlı alışkanlıklar ile ihmal ile; zihnin bedenin tehlikeye atılması sağlığın israfıdır. İlmimizi tecrübemizi insanlığın hayrına kullanmamak bilgi israfıdır. Yaratıldığımız beslendiğimiz toprağı, hayat kaynağımız suyu, her nefesimizde muhtaç olduğumuz havayı kirletmek tabiat israfıdır.

Özetle; bunlar dünyanın ahiretin geçerli kurallarındandır. Batıda batılılar geçerli kuralları aramadıkları bilmedikleri için inanç noktasında ciddi olamıyor bilerek bilmeyerek ihmal ediyorlar ve biz onları bir uzun süre  örnek alarak  bugünlere geldiğimizden, artık bizim batı ile pek farkımızda kalmadı gibi…

Bu hususta kusurlu hatalı yer yer günahkar olduğumuzu da  biliyoruz. Ancak bizim sahibimiz var. Biz ona inanıyoruz. Emirlerini tutuyoruz, yasaklarından kaçıyoruz. sabah akşam beş vakit dua ediyoruz, günahlarımıza tövbe ediyoruz. 

O güç ve kuvvet sahibi kullarının kusurlarına bakmıyor, bize yardım ediyor.  Biz O’na İnanç noktasında samimi olmaya çalışıyoruz. O’nun rızasını hoşnutluğunu arıyoruz. Başımıza musibet geldiğinde O’na yalvarıyoruz yakarıyoruz. 

Gücümüzü aşan büyük bir musibet gördüğümüzde çaresi için derde düşersek hepimiz, hatalı suçlu olduğumuz halde O’na yöneliyoruz,  çare istiyoruz da;  belkide içimizden günaha hataya bulaşmamış biride  el açmıştır, istenecek yerden yardım istemiştir. Dualar sebebiyle,  Allah hepimizin yolunu açıverir selamete çıkarız. 

Dikkatli olmamız lazım; yumuşak huylu, güzel ahlaklı, nazik, hoşgörülü,  sabırlı,  hayalı ve mütevazi olmaya çalışalım.

Kayıtsız kalmanın, ağırına almanın, neme lazımın lüzumu yok, ancak sorumluluğu var.

Bilelim. Unutmayalım…